هجرت، به سوی پیامبر یا امامِ یک امت است تا با مال و جانشان دین خدا را یاری کنند..
الإمام ناصرمحمد اليماني
02 - ربيع الثاني - 1431 ه
18 - 03 - 2010 م
۲۷ - اسفند - ۱۳۸۸ ه. ش.
01:31 صبح
( بحسب التقويم الرسمي لأمّ القرى )
[ لمتابعة رابط المشاركة الأصلية للبيان ]
https://nasser-alyamani.org/showthread.php?p=309
____________
هجرت، به سوی پیامبر یا امامِ یک امت است تا با مال و جانشان دین خدا را یاری کنند..
بسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ، وَسَلامٌ عَلَى الْمُرْسَلِينَ وَالْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ..
برادر پرسشگرم، همانا هجرت به سوی پیامبر یا امامِ یک ملت است تا با مال و جانشان دین خدا را یاری کنند. تصدیق فرموده خداوند تعالی:
{إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَهَاجَرُوا وَجَاهَدُوا بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنفُسِهِمْ فِي سَبِيلِ اللَّـهِ وَالَّذِينَ آوَوا وَّنَصَرُوا أُولَـٰئِكَ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاءُ بَعْضٍ ۚ وَالَّذِينَ آمَنُوا وَلَمْ يُهَاجِرُوا مَا لَكُم مِّن وَلَايَتِهِم مِّن شَيْءٍ حَتَّىٰ يُهَاجِرُوا} صدق الله العظيم [الأنفال:۷۲].
و پس از فتح مکه [نیز] هجرت به سوی خداوند و پیامبرش خاتمه نیافت، بلکه دَرِ آن برای جهاد در راه خداوند باز ماند، و همانا هجرت به سوی خداوند به جهتِ یاری پیامبرش و اعلای كلمة الله است، بنابراین اگر محمد رسول الله -صلّى الله عليه وآله وسلّم- به جهاد در راه خداوند فرابخواند، بر مومنان به خداوند که قادر به هجرت به سوی محمد رسول الله -صلّى الله عليه وآله وسلّم- هستند واجب می‌شود تا هر کجا باشد، به سپاه پیامبر خدا -صلّى الله عليه وآله وسلّم- بپیوندند. پس از فتح مکه، محمد رسول الله -صلّى الله عليه وآله وسلّم- مومنان را به هجرت به سوی خودش برای نبرد با قومی بسیار سرسخت و جنگجو فراخواند. تصدیق فرموده خداوند تعالی:
{قُل لِّلْمُخَلَّفِينَ مِنَ الْأَعْرَابِ سَتُدْعَوْنَ إِلَىٰ قَوْمٍ أُولِي بَأْسٍ شَدِيدٍ تُقَاتِلُونَهُمْ أَوْ يُسْلِمُونَ ۖ فَإِن تُطِيعُوا يُؤْتِكُمُ اللَّـهُ أَجْرًا حَسَنًا ۖوَإِن تَتَوَلَّوْا كَمَا تَوَلَّيْتُم مِّن قَبْلُ يُعَذِّبْكُمْ عَذَابًا أَلِيمًا ﴿١٦﴾} صدق الله العظيم [الفتح].
و این دعوت به هجرتِ مومنانِ به خدا به سوی پیامبرش، پس از فتح مکه صورت گرفت تا او را در برابر قومی که فتح مکه و پیروزی مسلمانان خشمگینشان کرده بود یاری کنند و از آنها هوازن و غطفان بودند که قبل از قوت و قدرت گرفتنِ بیشتر و بیشترِ مسلمانان پس از فتح مکه، تصمیم به تجهیز برای نبرد با آنها گرفتند، و محمد رسول الله به مکر دشمنان خداوند و پیامبرش برای نبرد با مسلمانان آگاه گشت، دشمنانی از اعراب که از قبایل هوازن و غطفان و از قبایلِ عربِ پیروِ آنان بودند که قبل از حمله‌ی مسلمانان به آنها، تصمیم به هجوم بر مسلمانان گرفتند و اگر آنها هجوم نمی‌بردند، مسلمانان به آنها حمله نمی‌کردند. اما قبل از آنکه آنها به دیار مسلمانان حمله کنند، محمد رسول الله -صلّى الله عليه وآله وسلّم- تصمیم به مقابله با آنها گرفت، برای اجرای دستور خداوند در آیات محکم کتابش:
{وَإِمَّا تَخَافَنَّ مِن قَوْمٍ خِيَانَةً فَانبِذْ إِلَيْهِمْ عَلَىٰ سَوَاءٍ ۚ إِنَّ اللَّـهَ لَا يُحِبُّ الْخَائِنِينَ ﴿٥٨﴾ وَلَا يَحْسَبَنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا سَبَقُوا ۚ إِنَّهُمْ لَا يُعْجِزُونَ ﴿٥٩﴾ وَأَعِدُّوا لَهُم مَّا اسْتَطَعْتُم مِّن قُوَّةٍ وَمِن رِّبَاطِ الْخَيْلِ تُرْهِبُونَ بِهِ عَدُوَّ اللَّـهِ وَعَدُوَّكُمْ وَآخَرِينَ مِن دُونِهِمْ لَا تَعْلَمُونَهُمُ اللَّـهُ يَعْلَمُهُمْ ۚ وَمَا تُنفِقُوا مِن شَيْءٍ فِي سَبِيلِ اللَّـهِ يُوَفَّ إِلَيْكُمْ وَأَنتُمْ لَا تُظْلَمُونَ ﴿٦٠﴾ وَإِن جَنَحُوا لِلسَّلْمِ فَاجْنَحْ لَهَا وَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّـهِ ۚ إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ ﴿٦١﴾} صدق الله العظيم [الأنفال].
و ملزم به آنیم که این سخن خداوند تعالی را روشن کنیم:
{تُقَاتِلُونَهُمْ أَوْ يُسْلِمُونَ} صدق الله العظيم
چراکه در دین، اجباری نیست؛ پس مقصود خداوند از سخن حقش: {تُقَاتِلُونَهُمْ أَوْ يُسْلِمُونَ}چه بوده است؟ و این به خاطر آن بود که خداوند به مسلمانان امر کرد که اگر آنها تمایل به صلح نشان دهند، شما [نیز] از در صلح درآیید و خداوند آنها (مسلمانان) را از نبرد با آنان نهی کرد، چراکه شاید خداوند رعب و وحشت را در دلشان بیفکَنَد که از ترس مواجه شدن با مسلمانان تسلیم شوند (اسلام آورند)؛ و آنها بودند که (هجوم به) مسلمانان را آغاز کردند اما هنگام رویارویی، خداوند در دل کسانی که کفر ورزیدند رعب و وحشت می افکند تا شاید تسلیم شوند (اسلام آورند)، و به این سبب فرموده خداوند تعالی:
{وَإِمَّا تَخَافَنَّ مِن قَوْمٍ خِيَانَةً فَانبِذْ إِلَيْهِمْ عَلَىٰ سَوَاءٍ ۚ إِنَّ اللَّـهَ لَا يُحِبُّ الْخَائِنِينَ ﴿٥٨﴾ وَلَا يَحْسَبَنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا سَبَقُوا ۚ إِنَّهُمْ لَا يُعْجِزُونَ ﴿٥٩﴾وَأَعِدُّوا لَهُم مَّا اسْتَطَعْتُم مِّن قُوَّةٍ وَمِن رِّبَاطِ الْخَيْلِ تُرْهِبُونَ بِهِ عَدُوَّ اللَّـهِ وَعَدُوَّكُمْ وَآخَرِينَ مِن دُونِهِمْ لَا تَعْلَمُونَهُمُ اللَّـهُ يَعْلَمُهُمْ ۚ وَمَا تُنفِقُوا مِن شَيْءٍ فِي سَبِيلِ اللَّـهِ يُوَفَّ إِلَيْكُمْ وَأَنتُمْ لَا تُظْلَمُونَ ﴿٦٠﴾ وَإِن جَنَحُوا لِلسَّلْمِ فَاجْنَحْ لَهَا وَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّـهِ ۚ إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ ﴿٦١﴾} صدق الله العظيم.
و این همان شرح و بیانِ فرموده‌ی خداوند تعالی است که:
{تُقَاتِلُونَهُمْ أَوْ يُسْلِمُونَ} صدق الله العظيم
به معنی آن که:
{وَإِن جَنَحُوا لِلسَّلْمِ فَاجْنَحْ لَهَا وَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّـهِ ۚ إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ ﴿٦١﴾} صدق الله العظيم [الأنفال].
و خداوند مومنان را نهی کرد که به کافرانی که به صلح تمایل نشان دادند بگویند "شما هراسان از قدرت ما، تنها تظاهر به صلح و اسلام آوردن می‌کنید" و به این دلیل خداوند آنها را از گفتنش بازداشت که فرموده خداوند تعالی:
{يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا ضَرَبْتُمْ فِي سَبِيلِ اللَّـهِ فَتَبَيَّنُوا وَلَا تَقُولُوا لِمَنْ أَلْقَىٰ إِلَيْكُمُ السَّلَامَ لَسْتَ مُؤْمِنًا تَبْتَغُونَ عَرَضَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا فَعِندَ اللَّـهِ مَغَانِمُ كَثِيرَةٌ ۚ كَذَٰلِكَ كُنتُم مِّن قَبْلُ فَمَنَّ اللَّـهُ عَلَيْكُمْ فَتَبَيَّنُوا ۚ إِنَّ اللَّـهَ كَانَ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيرًا ﴿٩٤﴾} صدق الله العظيم [النساء].
و آن‌چه که می‌خواهیم به آن برسیم، شرح و بیانِ دعوت به هجرت به سوی خداوند و رسولش برای نبرد در راه او علیهِ کسانی است که می‌خواهند با مسلمانان بجنگند و خداوند به پیامبرش دستور نبرد با کافرانی را که خواستار جنگ با مسلمانان نیستند نداده است. و فرموده خداوند تعالی:
{وَقَاتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّـهِ الَّذِينَ يُقَاتِلُونَكُمْ وَلَا تَعْتَدُوا ۚ إِنَّ اللَّـهَ لَا يُحِبُّ الْمُعْتَدِينَ ﴿١٩٠﴾ وَاقْتُلُوهُمْ حَيْثُ ثَقِفْتُمُوهُمْ وَأَخْرِجُوهُمْ مِنْ حَيْثُ أَخْرَجُوكُمْ ۚوَالْفِتْنَةُ أَشَدُّ مِنَ الْقَتْلِۚ وَلَا تُقَاتِلُوهُمْ عِنْدَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ حَتَّىٰ يُقَاتِلُوكُمْ فِيهِ ۖفَإِنْ قَاتَلُوكُمْ فَاقْتُلُوهُمْ ۗ كَذَٰلِكَ جَزَاءُ الْكَافِرِينَ ﴿١٩١﴾فَإِنِ انْتَهَوْا فَإِنَّ اللَّـهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ ﴿١٩٢﴾ وَقَاتِلُوهُمْ حَتَّىٰ لَا تَكُونَ فِتْنَةٌ وَيَكُونَ الدِّينُ لِلَّـهِ ۖ فَإِنِ انْتَهَوْا فَلَا عُدْوَانَ إِلَّا عَلَى الظَّالِمِينَ ﴿١٩٣﴾} صدق الله العظيم [البقرة].
بنابراین خداوند فقط به مسلمانان امر کرد که با کسانی بجنگند که خواستار جنگ با آنها و فتنه‌شان (بازگرداندنشان) از دین حقشان هستند، و به راستی که نزد خداوند فتنه‌ی (بازگرداندن) مومن از دینش مسلماً گناهی به مراتب شدیدتر از کشتار است. قبایل هوازن و غطفان خواستار نبرد با مومنان و فتنه‌ی (بازگرداندن) آنها از دینشان و در هم شکستنِ شوکت و جلال مومنان قبل از بیشتر قدرت یافتنشان بودند، و با تمامیِ دارایی‌هایشان برای نبرد با مومنان آماده شدند و اموال و دام‌ها و زنان و فرزندانشان را با خود همراه کردند زیرا می‌خواستند دعوت محمدی را به انتها برسانند و مسلمانان را شکست دهند، اما محمد رسول الله -صلّى الله عليه وآله وسلّم- تمام مسلمانانِ عرب را که قبل و بعد از فتح (مکه) ایمان آوردند، به هجرت به سوی محمد رسول الله فراخواند تا با کسانی که از مومنان قبلی با او بودند به مقابله با هوازن و غطفان و کسانی بروند که خداوند شجاعتشان را [این‌چنین] وصف کرده و فرموده: {قَوْمٍ أُولِي بَأْسٍ شَدِيدٍ}
و فرموده خداوند تعالی:
{قُل لِّلْمُخَلَّفِينَ مِنَ الْأَعْرَابِ سَتُدْعَوْنَ إِلَىٰ قَوْمٍ أُولِي بَأْسٍ شَدِيدٍ تُقَاتِلُونَهُمْ أَوْ يُسْلِمُونَ ۖ فَإِن تُطِيعُوا يُؤْتِكُمُ اللَّـهُ أَجْرًا حَسَنًا ۖوَإِن تَتَوَلَّوْا كَمَا تَوَلَّيْتُم مِّن قَبْلُ يُعَذِّبْكُمْ عَذَابًا أَلِيمًا ﴿١٦﴾} صدق الله العظيم [الفتح].
و بازماندگان همان کسانی هستند که از فتح مکه و قبل از آن، در جنگ تبوک [از جهاد] جا ماندند، پس محمد رسول الله فرستادگانی را برای (دعوت به) هجرت به سوی خود در راه خدا به شهرهایشان فرستاد تا با هوازن و غطفان به نبرد بروند. و فرموده خداوند تعالی:
{قُل لِّلْمُخَلَّفِينَ مِنَ الْأَعْرَابِ سَتُدْعَوْنَ إِلَىٰ قَوْمٍ أُولِي بَأْسٍ شَدِيدٍ تُقَاتِلُونَهُمْ أَوْ يُسْلِمُونَ ۖ فَإِن تُطِيعُوا يُؤْتِكُمُ اللَّـهُ أَجْرًا حَسَنًا ۖوَإِن تَتَوَلَّوْا كَمَا تَوَلَّيْتُم مِّن قَبْلُ يُعَذِّبْكُمْ عَذَابًا أَلِيمًا ﴿١٦﴾} صدق الله العظيم [الفتح].
و تمام مسلمانان، کسانی که قبل از فتح (مکه) و بعد از آن ایمان آوردند، به دعوت پاسخ گفتند و برای پیوستن به سپاه مسلمانان به مکه هجرت کردند تا با هوازن و ثقیف در دره‌ی حُنین مقابله کنند. و برخی از مسلمانان گفتند: "امروز به خاطر کم بودن نفرات، هرگز شکست نخواهیم خورد که بی شک و تردید با نظر به کثرت مسلمانان، ما بر آنان پیروزیم"، اما خداوند شجاعت هوازن و ثقیف را قبلاً وصف کرده و در وصفشان فرموده:
{قَوْمٍ أُولِي بَأْسٍ شَدِيدٍ} صدق الله العظیم
اگرچه مسلمانان دو برابرِ (قبایل) هوازن و غطفان بودند، اما این خداوند بود که [در جنگ‌های قبلی] با وجود اینکه تعداد کافران دو برابرِ مسلمانان بود، به مسلمانان یاری رساند و آنان را بر کافران پیروز گرداند و خداوند می‌خواست مسلمانان را ادب کند تا مسلمانان بیاموزند که پیروزی تنها از نزد خداوند عزیز و حکیم است. فرموده خداوند تعالی:
{لَقَدْ نَصَرَكُمُ اللَّـهُ فِي مَوَاطِنَ كَثِيرَةٍ ۙ وَيَوْمَ حُنَيْنٍ ۙ إِذْ أَعْجَبَتْكُمْ كَثْرَتُكُمْ فَلَمْ تُغْنِ عَنكُمْ شَيْئًا وَضَاقَتْ عَلَيْكُمُ الْأَرْضُ بِمَا رَحُبَتْ ثُمَّ وَلَّيْتُم مُّدْبِرِينَ ﴿٢٥﴾} صدق الله العظيم [التوبة].
و خداوند قبلاً از نیرومندی اعرابی که از (قبایل) هوازن و غطفان بودند به آنها خبر داد. فرمود خداوند تعالی:
{سَتُدْعَوْنَ إِلَى قَوْمٍ أُولِي بَأْسٍ شَدِيدٍ} صدق الله العظيم
و در عمل، مسلمانان سرسختی و نیرومندی بسیاری از قوم هوازن و هم‌پیمانانشان دیدند؛
{وَضَاقَتْ عَلَيْكُمُ الأرض بِمَا رَحُبَتْ ثمّ وَلَّيْتُمْ مُدْبِرِينَ} صدق الله العظيم
تا زمانی که خداوند درسی را در عالم واقعیات و حقایق درباره‌ی عقیده‌ی پیروزی به مسلمانان بیاموزد تا بدانند پیروزی تنها از نزد خداوند عزیز و حکیم است، و اگر کافران بسیار سرسخت و جنگجو باشند، خداوند هنگام مقابله، رعب و وحشت را در قلب کافران می‌افکند، چون وقتی رعب و وحشت به قلب رسوخ کند، دشمن متزلزل شده و مومنان بر دشمنان پیروز می‌شوند، اما خداوند قلب‌های هوازن و غطفان و هم‌پیمانانشان را رها کرد همان‌طور که قلب‌هایشان را وصف کرده:
{قَوْمٍ أُولِي بَأْسٍ شَدِيدٍ} صدق الله العظيم
تا مسلمانان درسی را پیرامون این عقیده بیاموزند که پیروزی تنها از نزد خداوندی است که آنها را در برابر دشمنانشان یاری می‌کند در حالی که (تعداد) معدودی بیش نیستند و (تعداد) کافران چندین برابر است، اما در ابتدا مسلمانان شکست خوردند و جز تعداد اندکی، فرار نموده و پشت کردند، سپس خداوند در دل‌های آن قومِ بسیار سرسخت و جنگجو رعب و وحشت افکند و بر (قلب‌های) پیامبر خدا و سپاهش سکینه و آرامش نشاند و با لشکر خود پیامبرش را پشتیبانی کرد و همان‌طور که وعده داده بود او را پیروز گرداند. فرمود خداوند تعالی:
{لَقَدْ نَصَرَكُمُ اللَّـهُ فِي مَوَاطِنَ كَثِيرَةٍ ۙ وَيَوْمَ حُنَيْنٍ ۙ إِذْ أَعْجَبَتْكُمْ كَثْرَتُكُمْ فَلَمْ تُغْنِ عَنكُمْ شَيْئًا وَضَاقَتْ عَلَيْكُمُ الْأَرْضُ بِمَا رَحُبَتْ ثُمَّ وَلَّيْتُم مُّدْبِرِينَ ﴿٢٥﴾ثُمَّ أَنزَلَ اللَّـهُ سَكِينَتَهُ عَلَىٰ رَسُولِهِ وَعَلَى الْمُؤْمِنِينَ وَأَنزَلَ جُنُودًا لَّمْ تَرَوْهَا وَعَذَّبَ الَّذِينَ كَفَرُوا ۚ وَذَٰلِكَ جَزَاءُ الْكَافِرِينَ﴿٢٦﴾} صدق الله العظيم [التوبة].
بنابراین، دعوت به هجرت به سوی خداوند و رسولش تا روز قیامت ادامه دارد تا خداوند و رسولش و پیروانِ حامیِ(شان) از خلفای هدایت‌شده تا روز داوری (روز قیامت) حمایت و یاری شوند. با استناد به حدیث رسول خداوند در سنت حق، محمد رسول الله صلّى الله عليه وآله وسلّم فرموده:
[لا تنقطع الهجرة ما دام العدوّ يقاتل]
[هجرت تا زمانی که دشمن می‌جنگد، متوقف نمی‌شود]
و همچنین تصدیق فرموده محمد رسول الله صلّى الله عليه وآله وسلّم:
[إن الهجرة خصلتان: إحداهما: تهجر السيئات، والأخرى: تهاجر إلى الله ورسوله، ولا تنقطع ما تقبلت التوبة]
[همانا هجرت دو ویژگی دارد: یکی از آنها، هجرت از زشتی‌ها و ناپسند‌ی‌ها (اعمال بد) است و دیگری، هجرت به سوی خداوند و رسولش، و تا زمانی که توبه پذیرفته شود متوقف نمی‌گردد]
راست گفت محمد رسول الله صلّى الله عليه وآله وسلّم.
و همانا هجرت به سوی خداوند و رسولش و پیروانِ به حق او برای نبرد در راه خداوند است بر مبنای بازداشتنِ کسانی که مومنان را از دینشان گمراه می‌کنند. تصدیق فرموده خداوند تعالی:
{ثُمَّ إِنَّ ربّك لِلَّذِينَ هَاجَرُواْ مِن بَعْدِ مَا فُتِنُواْ ثمّ جَاهَدُواْ وَصَبَرُواْ إِنَّ ربّك مِن بَعْدِهَا لَغَفُورٌ رَّحِيمٌ} صدق الله العظيم [النحل:۱۱۰].
همچنین در کتاب (قرآن) هجرت دیگری وجود دارد برای مومنی که از ترس فتنه‌ی کافران در ابتدای دعوت انبیا، به خاطر حفظ دین خود فرار می‌کند، در حالیکه انبیا هم‌چنان در بین قوم‌هایشان هستند و از این رو کافران، پیروان رسولان را به فتنه می‌اندازند، بنابراین خداوند به پیروان آنان (پیامبران) امر کرد تا زمانی که فتح و گشایشی از نزد پروردگارشان حاصل شود، در سرزمین خدا به خاطر حفظ دینشان فرار کنند. فرموده خداوند تعالی:
{إِنَّ الَّذِينَ تَوَفَّاهُمُ الْمَلَائِكَةُ ظَالِمِي أَنفُسِهِمْ قَالُوا فِيمَ كُنتُمْ ۖ قَالُوا كُنَّا مُسْتَضْعَفِينَ فِي الْأَرْضِ ۚ قَالُوا أَلَمْ تَكُنْ أَرْضُ اللَّـهِ وَاسِعَةً فَتُهَاجِرُوا فِيهَاۚ فَأُولَـٰئِكَ مَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ ۖ وَسَاءَتْ مَصِيرًا ﴿٩٧﴾ إِلَّا الْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاءِ وَالْوِلْدَانِ لَا يَسْتَطِيعُونَ حِيلَةً وَلَا يَهْتَدُونَ سَبِيلًا ﴿٩٨﴾ فَأُولَـٰئِكَ عَسَى اللَّـهُ أَن يَعْفُوَ عَنْهُمْ ۚ وَكَانَ اللَّـهُ عَفُوًّا غَفُورًا﴿٩٩﴾} صدق الله العظيم [النساء].
و تصدیق فرموده خداوند تعالی:
{وَالَّذِينَ هَاجَرُوا فِي اللَّـهِ مِنْ بَعْدِ مَا ظُلِمُوا لَنُبَوِّئَنَّهُمْ فِي الدُّنْيَا حَسَنَةً ۖ وَلَأَجْرُ الْآخِرَةِ أَكْبَرُ ۚ لَوْ كَانُوا يَعْلَمُونَ ﴿٤١﴾الَّذِينَ صَبَرُوا وَعَلَىٰ رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ ﴿٤٢﴾} صدق الله العظيم [النحل].
و حال به شرح و بیان حدیث حق محمد رسول الله -صلّى الله عليه وآله وسلّم- می‌پردازیم:
[لا هجرة بعد الفتح ولكنْ جهادٌ ونيَّةٌ وإذا استنفرتم فانفروا]
[هجرتی بعد از فتح (مکه) نیست اما جهاد و نیت و اراده برای جهاد چرا و زمانی که از شما خواسته شد بسیج شوید، پس (همگی به سوی میدان جهاد) حرکت کنید.]
راست گفت محمد رسول الله صلّى الله عليه وآله وسلّم.
و مقصود این است که دیگر برای مؤمنان مستضعف مکه، مانند مستضعفانی که به حقّ ایمان آورده بودند و از دست آزار و عذاب کفار قریش، به خاطر حفظ دین خود به حبشه گریخته بودند؛ حکم هجرت به سرزمین‌های وسیع خداوند موضوعیت ندارد و پس از فتح مکه هجرتی برای مومنین فراری، به خاطر حفظ دینشان نیست، بر آن‌هاست که پس از فتح مبین، به وطنشان مکه‌ی مکرمه بازگردند، همان کسانی که به دلیل توافق در صلح حدیبیه، نمی‌توانستند به سوی رسول الله هجرت کنند.
برادران انصارم و ای بازدیدکنندگان حق‌جو، به خاطر طول و تفصیلِ بیان مرا ملامت نکنید، شایسته‌ی شأن مهدی منتظر نیست که حکم و بیان حقش مختصر باشد بلکه بر ما واجب است که کتاب خداوند و سنت حق رسولش را به تفصیل شرح دهیم. وَسَلامٌ عَلَى الْمُرْسَلِينَ وَالْحَمْدُ لِلَّهِ ربّ العالمين..
برادرتان امام مهدی ناصر محمد الیمانی.
_____________
